Κάποιο δειλινό, ένα τρένο φεύγει, μ έναν αλήτη μέσα, αφήνοντας πίσω, μοναχικούς ανθρώπους, να κλαίνε για τό τώρα; Τό αύριο; Κανείς δεν ξέρει...
Μια φωνή δωρική , που έρχεται να ξεσηκώσει τόν κόσμο, νά το γοητεύσει με την μοναδική θεατρικότητα πού διακρίνει αυτό το κορίτσι, που γεννήθηκε μια μέρα τού Μάη στο Μεταξουργείο της Αθήνας, ώστε ν αφήσει πίσω της ένα κοινό, μελαγχολικό, νά ξενυχτάει στους δρόμους τραγουδώντας, να κομματιάζει καρδιές γεμάτες έρωτες από πάθος, να ονειρεύονται μέ μάτια ορθανοιχτα πάνω στο κρεββάτι, μ ένα τσιγάρο αναμμένο ένα κορίτσι ανυπότακτο, δικό τους.
Έτσι θά χαρακτήριζα την βραχνή φωνή, που η ευελιξία της έχει πισωγυρισματα, όταν πρίν κάποια χρόνια την είχα γνωρίσει πάνω στο πάλκο, και η θεατρικότητα της μέ είχε γοητεύσει.Δραματοποιουσε μέ την καθαρια της άρθρωση, τον στίχο, μέσα στην μουσική.
Η ζωή της ήταν ένα παραμύθι, έτσι πού οι συνθέτες καί στιχουργοί άκουμπησαν σ αυτόν τόν ογκόλιθο της φωνής,την μουσική τους διαθήκη.
Ήταν δεκαεννέα χρονών όταν άρχισε να τραγουδάει στις μπουάτ "Ζυγό" "Ζουμ" πλάι στον Δ. Μούτση. Το 1962 στην "Τρίαινα" βρίσκεται δίπλα στον Μπιθικώτση και την Δούκισσα.
Καθιερώνεται το 1964 στην κινηματογραφική ταινία "Λόλα" όταν μια φιγούρα λεπτή εμφανίζεται σ ένα παράθυρο, με τό τραγούδι τού Σ.Ξαρχακου "Χάθηκε το φεγγάρι". Το φεγγάρι έρχεται φεύγει, με τ αστέρια ολόγυρα του.
Η Βυκη Μοσχολιού, συνεχίζει μια ανοδική πορεία, έτσι πού οι μεγαλύτεροι συνθέτες όπως Γ.Ζαμπετας, Γ. Κατσαρός,Α.Πανου, Μ. Θεοδωράκης, Μ. Πλέσσας, Γ. Σπανός, Β. Τσιτσάνης, Σ. Κουγιουμτζής, Γ. Χατζηνάσιος, Μ. Βαμβακάρης, Ζ. Μουστάκι, Γ. Μαρκόπουλος κ.α με τους καλύτερους στιχουργούς, όπως τον Μ.Ελευθεριου, Λ. Παπαδόπουλο,.Ν. Γκάτσο, Λ. Νικολακοπούλου κ.α.
Στην διάρκεια της σταδιοδρομίας της, είχε δώσει πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ εμφανίστηκε καί στο Βασιλικές αυλές, της Ελλάδας, Περσίας, Ιορδανίας.
Το παραμύθι συνεχίζεται και στην προσωπική της ζωή, όταν γνωρίζει τον μεγάλο έρωτα τής ζωής της, το ποδοσφαιριστή Μίμη Δομάζο. Παντρεύονται κι αποκτούν δύο κόρες.
Τι να γράψει κανείς για την Βικυ Μοσχολιού, πού πριν φύγει από την ζωή η μοίρα άρχισε να της παίρνει ένα ένα όλα τα δώρα που τής έδωσε απλόχερα. Χωρίζει με τον Μ. Δομάζο καί τό 2005 ύστερα από διετή μάχη με τον καρκίνο φεύγει για τό μακρινό της ταξίδι, αφήνοντας στά 62 της χρόνια εναν καταρράχτη από τραγούδια. "Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ" " Θα κλείσω τα μάτια" Ναύτης βγήκε στην στεριά" "Αλήτης" ,"Τα ξημερώματα","Τα δειλινά", "Δεν κλαίω για τώρα", κ.α.
Πολλοί την χαρακτήρισαν θυλικο Μπιθικώτση, ο Γ. Τσαρούχης Κοτοπούλη τού ελληνικού τραγουδιού.
Μία φωνή επιβλητική γεμάτη συναίσθημα, κινητήρα δύναμη θα έλεγα, που γέμιζε τούς χώρους όπου τραγουδούσε. Μην ξεχνάμε, τα Αρχοντορεμπετικα... παραδοσιακά τραγούδια από Ελλάδα, Ισραήλ, Ισπανία, Αγγλία, Ιρλανδία, Αίγυπτο με στίχους ελληνικούς του Λ. Παπαδοπούλου, Ν. Λαβρανου.
Όμως η Βικυ Μοσχολιού συνεχίζει να μένει μέσα στις καρδιές μας εκεί που πέφτουν τα σύνορα, μέσα στη νύχτα της Αθήνας, δίχως ιδέα, να πιάσουμε κόκκινο, να παίζουμε με τον χρόνο, μέσα στους ανήσυχους δρόμους της καρδιάς μας, σ' έναν κόσμο σαν αυτό μέ τά σήμαντρα καί τους μετανάστες.
ΕΛΙΖΑ ΚΑΣΤΑΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου