Ένας μοναχικός, όμως ατίθασος καλλιτέχνης πού θα ήθελε να γίνει κλασικός πιανίστας ήταν ο Γιάννης Σπανός. Ένας νέος που ξεκίνησε να πάρει μαθήματα πιάνου στο Ωδείο, πού δεν κατάφερε να παίξει ένα κοντσέρτο τού Τσαϊκόφσκι από παρτιτούρα, γιατί βιαζόταν και πηδούσε τίς τάξεις δίχως υπομονή. Όμως με τίς δικές του ικανότητες καί μια εσωτερική, εξοργιστικη δύναμη, προς μεγάλη έκπληξη ίσως καί του ίδιου του εαυτού, κατάφερε με τη τόλμη που τον διέκρινε νά δημιουργήσει τήν δική του μανιέρα, στο ελληνικό και ξένο πεντάγραμμο. Ένα λιοντάρι, πού αν ξέρει να παίζει καλά τά χαρτιά του, τό κοινό θα τον λατρέψει γιατί, γνωρίζει πως δεν ξόδεψε άδικα το ταλέντο καί την γλυκύτητα του. Θα κερδίσει όμως μέ τόν δικό του τρόπο το ακροατήριο του, χωρίς προκαταλήψεις καί στη συνέχεια, θα υποταχτεί κι ο ίδιος στις απαιτήσεις του κοινού του, ένα κοινό δύσκολο που θά κατωρθωσει να ικανοποιήσει, να το γοητεύσει και να μείνει διαχρονικός στο χώρο της μουσικής. Έτσι μια φορά κι έναν καιρό μια μέρα του Καλοκαιριού, στο Κιάτο τής Κορινθίας θα γεννηθεί ο Γιάννης Σπανός κουβαλώντας από παιδί μέσα στ άσπρα καράβια τα όνειρα του. Παρακολουθούσε μ ενδιαφέρουν την αδελφή του να παίζει πιάνο καί σκαλωσε στα χέρια της μουσικής, αν καί ο πατέρας του τον προόριζε ν ακολουθήσει την νομική. Ίσως του είπε ναι....με την προϋπόθεση να τον αφήσει να ταξιδέψει στην Ευρώπη, με προορισμό την Γερμανία. Ένα ξεγελασμα; Ίσως.. Το αυτί καί τό ένστικτο, έχουν πλέον αφομοιώσει την επαφή του με το πιάνο. Το μεγάλο του όνειρο είναι να γίνει μουσικοσυνθέτης.Ετσι τα βήματα του τον ωδηγουν στην πόλη του Φωτός, το Παρίσι. Εκεί δίπλα στις όχθες του Σηκουάνα θα παίξει για τον Σερζ Γκενζμουργκ. Στην συνέχεια, εμφανίζεται σε μπουάτ παίζοντας πιάνο ως ακομπανιατερ και μάλιστα τραγούδια δύσκολα ποιητικά με ποιότητα. Διαβάζει Ρεμπώ, Μπωντλαίρ, ανακαλύπτει τον Καββαδία και τολμάει να μελοποιήσει τα ποιήματα του, μετά τον θάνατο του δευτέρου. Εκεί θα γνωρίσει την Σούλα Μπιρμπίλη όπου ηχογραφούν τέσσερα τραγούδια στά γαλλικά, μεταξύ αυτών " Το Καλοκαίρι εκείνο" που η άψογη ερμηνεία και το ιδιαίτερο ηχογρωμα της φωνής, στα γαλλικά εντυπωσιάζει. Αργότερα, όταν ύστερα από δέκα πέντε χρόνια παραμονής στο Παρίσι θα επιστρέψει στην Ελλάδα και θα μελοποιήσει το " Σπασμένο καράβι", ένα κείμενο δύσκολο που θα ερμηνεύσει με μεγάλη επιτυχία ο Κώστας Καραλης .( Άλλο ποίηση άλλο στίχος) . Η καριέρα του γενικά ξεκινά από το Παρίσι. Γράφει μουσική καί συνεργάζεται με Γάλλους τραγουδιστές και ηθοποιούς, όπως Ζιλιέτ Γκρεκο, Μπριζίτ Μπαρντό, Σερζ Γκενζμουργκ. Κι έτσι, αφού γοητεύει το γαλλικό κοινό αποφασίζει να επιστρέψει στην Ελλάδα, δείχνοντας μια ζωτικότητα πέρα από τα όρια της κοινής αντοχής. Γνωρίζει τον Αλέκο Πατσιφα που ψάχνει να δημιουργήσει μια νέα τάση μουσικής. Έτσι γεννιέται το νέο κύμα. Συνεργάζεται με τη Αρλέτα, Κ. Χωματά, Δ. Γαλάνη, Τ. Τσανακλίδου κ.α. Η ζωή του συνεχίζεται μέσα στη λάμψη της επιτυχίας έτσι, που ξέρει ν αγγίζει με συναίσθημα τίς καρδιές τού κόσμου καί νά τίς κερδίζει. Στην δισκογραφία μπαίνει το μέ το τραγούδι " Μια αγάπη για το Καλοκαίρι που ερμηνεύει η Κ. Χωματά σε στίχους Γ. Παπαστεφάνου. Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κερδίζει το πρώτο βραβείο μουσικής με ερμηνεύτρια την Αφροδίτη Μάνου στο τραγούδι " Εκείνο το Καλοκαίρι". Για τον Γιάννη Σπανό υπήρξαν μαγικές συναντήσεις με ποιητές και στιχουργούς, όπως Γ. Βιζυηνός, Μυρτιώτισσα, Ν. Καββαδίας, Μ.Σταχτουρης, Β. Ρωτας, όπως Μ. Ελευθερίου, Λ. Παπαδόπουλος, Λ.Νικολακοπουλου, Γ. Παπαστεφάνου κ.α. Στα μουσικά του κομμάτια άκουμπησαν σπουδαίοι ερμηνευτές, Μαρινέλλα, Γ. Μπιθικώτσης, Σ. Μπιρμπίλη, Κόκοτας Νταλάρας, Γ. Πουλόπουλος, Μ. Μητσιάς, Α. Κανελλίδου, Β. Μοσχολιού, Χ. Αλεξίου κ.α. Όμως, δεν σταματάει εκεί.Οι μουσικές του επενδύσεις ντύνουν τις ωραιότερες ταινίες έτσι που αγγίζουν βαθειά το κοινό. "Εκείνο το Καλοκαίρι" ," Αναζητησις" "Ταγκό 2001" " Όμορφες μέρες" " Ένα Καλοκαίρι" " Ερωτική συμφωνία" . Κομμάτια γεμάτα συγκίνηση, τρυφεραδα, μια δύναμη, γιατί εκεί που βρίσκεται η φωτιά, εκεί ακριβώς καίει μέσα στη σπηλιά αυτού του Λιονταριού. Θυμήσου τον Σεπτέμβρη...( Θα πει κανείς) Εκείνο τό Καλοκαίρι... Μια Κυριακή...Στην οδό Αριστοτέλους....Σε μια αλάνα... Είπα να φύγω... Φίλε... Άκου λοιπόν....Οι Κυριακές τής Κατερίνης, φεύγουν μαζί μέ την βροχή...Θα με θυμηθείς... Άνθρωποι μονάχοι...Ναχα δύο καρδιές...Αν δε σ' αγαπώ δεν σε ορίζω... Ήταν μια νύχτα του Φθινοπώρου στο Κιάτο όπου ζούσε μια ζωή μοναχική, γιατί ο ίδιος το επέλεξε, όταν ο θάνατος μπήκε αθόρυβα στο σκοτεινό δωμάτιο την ώρα του ύπνου και τον πήρε για πάντα στην δική του αγκαλιά. Ήταν Οκτώβρης μήνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου